sevgilisinden ayrılıp da zombi gibi dolaşanları teselli etme meraklısı tipler vardır. ben de zaman zaman o meraklılardan biri oluyorum. böyle zamanlarda boşver ya sana sevgili mi yok demek hala işe yarıyor mu bilmiyorum ama benim aklımda daha farklı şeyler var.
lise 1'de tüm sayısal derslerden kalan ben, bu zayıf derslerim içinde en zayıfı (0) olan fiziğe bağlayacağım mevzuyu. lise 1 karnesini ilme referans olarak kabul edecek kadar türk maarif sistemine güvenenler varsa buradan sonra okumayı bıraksınlar, biz diğerleriyle devam edelim.
termodinamik, enerjiyle ilgilenen çok manyak bir bilim dalıymış. bunun en mühim kanunlarından biri diyor ki: evren düzensizliğe eğilimlidir. bu kanun buzun erimesinden tutun, ergen odalarının asla toplu durmamasına kadar gider; giderken biraz zorlarsak yolunu aşktan bile geçirebiliriz. hiçbir ilişkiye bitsin diye başlanmıyor ama bu ilişkiler de illa biteceğim diye çırpınıyor malum... bu, düzensizlik eğilimine bir örnek. aynı şekilde terkedilen kişinin kendini dağıtması ve nihayeten aşk acısının da dağılıp gidiyor olması düzensizliğe eğilimin birer göstergesi. öyleyse doğaya karşı gelmeye lüzum yok, dünya düzeninin düzensizliği gerektirdiğini kabul edip ona göre yaşamak lazım. ilişki başlıyorsa bitecek, acı başlıyorsa geçip gidecek. böyle zamanlarda çocukları ölen insanları düşünüyorum. birileri sevdiği adamdan ayrıldığı için ben bittim diye feryat ederken başka birileri kendi içinden çıkardığı çocuğunu toprağa veriyor. üstelik farkında mısınız, neredeyse hiç kimse vedalaşarak ölmüyor. eve doğru yürürken, akşam evde film izleme planları yaparken, kaçan topun peşinde koşarken ölünüyor. insan sevdiği filmin bir sahnesiyle kendinden geçecek kadar, topu yakalamak için kendini harap edecek kadar hayata bağlıyken ölüm geliyor, her şeyi alıp götürüyor. o yüzden sinemaya da topa da bağlanmamak lazım, aynı şekilde herhangi bir insana da. hiç gitmeyecek sandığınız, her nefesine şahit olduğunuz biri iki sene sonra bir yabancı oluyor, belki sizden birkaç saat önce aynı kapıdan geçtiğinden bile haberiniz olmuyor. herkesin acısı değişiyor, derdi değişiyor. gelmiş geçmiş tüm karakterlerin derdini sekiz karaktere sığdıran bir söz var ki, ömer bunu her gün yeniden duymak için birini görevlendirmiş. bizim görevlendirecek kimsemiz yok, kendi işimizi kendimiz görelim;
"ölüm var."
